Η φράση «κλειδί» για τις επερχόμενες εκλογές ονομάζεται αντιμνημονιακή ψήφος. Αυτή που κάθε υποψήφιος σε όλες της βαθμίδες αιρετότητας χρησιμοποιεί αφειδώς, αυτή που αποτελεί και την βασική κομματική γραμμή προς τους «ανεξάρτητους» υποψηφίους, και τέλος αυτή που όλα τα εργαλεία του συστήματος, (media, εταιρίες δημοσκόπησης, «πνευματικός» -με την εξευτελιστική έννοια του όρου- κόσμος κλπ.) έχουν αναγάγει ως τη μοναδική εκλογική συνισταμένη.
Ασφαλώς και αυτές οι εκλογές έχουν και άλλα χαρακτηριστικά, ασφαλώς και τα μέτρα που έφερε ή «φορτώθηκε» το μνημόνιο αποτελεί ένα σημαντικό μέρος επηρεασμού της ψήφου και κατά συνέπεια του εκλογικού αποτελέσματος, ασφαλώς και έχουμε μια παντελώς επικίνδυνη κυβέρνηση ημετέρων. Μόνο που αποτελούν το δευτερεύων κομμάτι μιας ατζέντας που θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
Καμία συζήτηση για την κατάσταση των πόλεων που στα δημοτικά πλαίσια ,αναβάθμιση σημαίνει πεζόδρομος με καφετέριες, που πολιτισμός σημαίνει συναυλίες αραχτής, που περιβαλλοντολογική παρέμβαση σημαίνει η αλλαγή ονομασίας ενός πάρκου, που δημοτική αστυνομία σημαίνει βιομηχανία παραγωγής κλήσεων. Καμία συζήτηση για το ρόλο που μπορεί και όχι θα έπρεπε αλλά είναι και υποχρεωμένη να ασκήσει μια δημοτική ή περιφερειακή αρχή.
Η όλη συζήτηση κινείται γύρω και μόνο από το μνημόνιο και προφανώς αυτό είναι κάτι που εξυπηρετεί τους πάντες στο σαθρό πολιτικό μας σύστημα μέρος του οποίου είναι και οι αυτοδιοικητικοί μας άρχοντες. Κανείς εν ενεργεία που ζητά την επανεκλογή του δεν θα απολογηθεί για τα πεπραγμένα του. Τα κόμματα θα συσπειρωθούν και θα είναι όλα κερδισμένα την επόμενη των εκλογών, μιας και άλλα θα πάρουν το μήνυμα, άλλα θα δικαιωθούν και όλα εν τέλει θα καπελώσουν την αντίδραση που έχει η ψήφος. Η αποχή και το άκυρο θα κινηθούν σε αναμενόμενα όπως θα βαπτισθούν επίπεδα και η πολιτική φαιδρότητα θα συνεχιστεί αβίαστα.
Κι όμως, και σε αυτές τις εκλογές υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν, που μπορούν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν για την περιοχή τους, που μπορούν και θέλουν να προσπαθήσουν σε μια μικρή αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του ελληνικού χάους των πόλεων. Άνθρωποι που στις μικρές ειδικά τοπικές κοινωνίες γνωρίζουμε τη στάση τους και τη θέληση τους ανεξαρτήτως κι ας ανήκουν σε διαφορετικούς από εμάς ιδεολογικούς χώρους ή αφετηρίες.
Αν η ψήφος μας δεν «καθοδηγηθεί από το μυαλό μας» στους κομματικούς προτεινόμενους και σε αυτούς που βλέπουν την προσφορά ως πολιτική αντιπαροχή, αν αφήσουμε έξω από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια τους «γνωστούς» σε όλους μας απασχολούμενους με τα προβλήματα μόνο κατά τις εκλογές, αν εκλέξουμε κάποιους μη ιλουστρασιόν που θέλουν να αγωνιστούν και όχι να συμμετάσχουν, αν δηλαδή ψηφίσουμε ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ τότε η ψήφος μας εκτός από αντί θα έχει και κάποιο θετικό πρόσημο για εμάς. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση σε περιόδους ηθικής, πολιτικής, θεσμικής, οικονομικής και εν τέλει πολιτισμικής κρίσης, από μια υγιή αντίδραση και επιλογή.
Εκτός εάν θεωρούμε πως οι υποψηφιότητες τύπου Γιάννη Δημαρά(συμπαθέστατος και σίγουρα με εντιμότερη στάση από πάρα πολλούς) και Κουρούση αποτελούν το νέο, το οραματικό, το ρηξικέλευθο και αυτό που θα τρομάξει το σύστημα. Τότε…
