Ζούμε εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής υστερίας. Η κατάσταση στην Ελληνική οικονομία ανεξαρτήτως των δικών μας ευθυνών που είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ, εντάσσεται και αυτή σε αυτό το πλαίσιο. Επιτόκια, spread, κρατικά ή μη ομόλογα, stock options, παράγωγα, και εκατοντάδες οικονομικοί και χρηματιστηριακοί όροι έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο σε μία άνευ ιστορικού προηγουμένου λαγνεία των αριθμών και της οικονομικής θεωρίας και σε ένα τοπίο μιζέριας και φόβου όχι για το μέλλον αλλά για το ίδιο μας το παρόν.
Όχι γιατί το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα περνάει κρίση και ζούμε εν μέσω των συνεπειών της, αλλά γιατί καμία οικονομική θεωρία δεν μπορεί να δώσει λύση σε ένα αδιέξοδο. Αν το «δέντρο» σήμερα ονομάζετε Ελλάδα, Ισπανία ή Πορτογαλία, το «δάσος» έχει να κάνει με την ίδια τη δομή της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα.
Η δημιουργία του ευρώ, μπορεί να στηρίχθηκε σε όρους, προϋποθέσεις και κριτήρια, δεν είχε όμως ποτέ το βασικότερο προαπαιτούμενο. Την Ευρωπαϊκή συνοχή και πολιτική. Αντιθέτως η ΕΕ κινείται πάντα σε «άξονες» που προσπαθούν να επιβάλουν την οικονομική πολιτική αναλόγως με τα χαρακτηριστικά που μακροημερεύουν την επιρροή τους, και αντιστρόφως ανάλογα με την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πρόοδο.
Ο «ΓαλλοΓερμανικός άξονας», οι «P.I.G.S»., οι «ευρωατλαντιστές», αποτελούν όρους που το μόνο που δε φανερώνουν είναι η ενιαία πολιτική και κατά συνέπεια οικονομική συνοχή των χωρών που απαρτίζουν το δεύτερο τη τάξει παγκόσμιο νόμισμα. Σήμερα το ευρώ δέχεται πίεση από το «τέρας» των αγορών που οι ίδιες οι χώρες εκτρέφουν, ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους με το δολάριο στα χέρια Κινέζων, Αράβων και Ρώσων αλλά και την πληθωριστική τους δυνατότητα να μπορούν να το εκδώσουν.
Ουσιαστικά όμως ζούμε τα αποτελέσματα της ασύδοτης ελευθερίας των αγορών που μετά την πρωτοφανή παγκόσμια οικονομική άνοδο της δεκαετίας 1999-2000 δημιούργησαν προϊόντα και υπεραξίες χωρίς αντίκρισμα στην οικονομία της παραγωγής. Ένας παγκόσμιος πόλεμος αριθμών χωρίς αντίκρισμα, και χωρίς λύση που αντιμετωπίζει τους λαούς σαν πειραματόζωα ενός χαμένου παιχνιδιού δίχως τέλος. Κοινώς, το τέρας της παγκοσμιοποίησης όχι των λαών αλλά των αγορών μόλις άρχισε να βρυχάται.. ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ
