Τα χθεσινά μέτρα δεν έπεσαν ξαφνικά και ουρανοκατέβατα. Είχαμε όλοι προετοιμαστεί για το τι θα ανακοινωθεί και τι θα ακολουθήσει. Μας είχαν προετοιμάσει με ακρίβεια οι λειτουργοί της δημοκρατίας των ΜΜΕ μας με το γνωστό τρόπο του καρότου με το μαστίγιο. Ξεκινώντας από την κατάργηση για να ακουστεί πιο ήπια η περικοπή.. Άδικος κόπος, η πατρίδα κοιμάται, δεν αντιδρά πουθενά. Τι κι αν αυξήθηκε ο ΦΠΑ (Μέγα θέμα άλλες φορές, μια απλή παράμετρος των μέτρων σήμερα) , τι κι αν τα μέτρα αφορούν ΟΧΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ αλλά αποκλειστικά τους όρους του επόμενου δανεισμού. Η «πατρίδα κοιμάται» δεν την απασχολεί..
Η περικοπή μισθολογικών κεκτημένων στο δημόσιο τομέα-που ασφαλώς θα δώσει τη σκυτάλη του και στον ιδιωτικό- αποτελεί απλά ένα ακόμα λιθαράκι στα χαμένα δικαιώματα χρόνων. Ήδη εξάλλου το 8ωρο στον ιδιωτικό τομέα έχει απολεσθεί εδώ και χρόνια όπως και το δικαίωμα στη μη φοβική εργασία. Τίποτα όμως δεν μας ταρακουνάει.
Έχουμε απολέσει το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, έχουμε εξουσιοδοτήσει τα κομματικά στελέχη να συνδικαλίζονται για μας, έχουμε αφήσει την καλλιέργεια, τη μόρφωση και την ενημέρωση στην στην ΤV, έχουμε επιτρέψει την υποθήκευση του παρόντος και του μέλλοντος, και ήσυχοι από τη συνείδηση μας “κοιμόμαστε” ,ενώ παράλληλα και τι πιο οξύμωρο, έχουμε χάσει τον ύπνο μας για να ανταπεξέλθουμε στις βιοποριστικές μας ανάγκες και από το φόβο της ανεργίας που χτυπά την πόρτα.
Λένε πως όταν δεν έχεις να χάσεις πια τίποτα αντιδράς. Πόσο μακριά νομίζουμε πως είμαστε από το τελευταίο στάδιο; Τελικά η πατρίδα κοιμάται και δεν αντιδρά ή μήπως τελικά απεβίωσε μαζί με την ελπίδα;
